شاید تهیه‌کنندگان سینما و تلویزیون ایران چنین ذهنیتی را برای جوانان ما جا انداخته باشند که شرط لازم و کافی برای بازیگری، داشتن فلان و بهمان ویژگی فیزیکی یا شباهت به یکی از ستاره‌های قدیمی است اما فیزیکدانی که کارش نظریه‌پردازی و اثبات نظریه‌هاست، در این مورد هم ثابت کرده است که می‌توان با بدنی سراپا فلج و ازشکل‌افتاده، ستاره سینما شد.
استفن هاوکینگ - فیزیکدان استاد دانشگاه کمبریج - که بر کرسی استادی «ایزاک نیوتن» تکیه زده و نویسنده کتاب پرفروش «تاریخچه زمان» که بارها به زبان فارسی تجدید چاپ شده، تصمیم دارد در فیلمی بازی کند که «فراسوی افق» نام دارد و به مفاهیم کیهان‌شناسی می‌پردازد. فیلمنامه این فیلم را لئونارد ملودینوف نوشته که قبلا نگارش فیلمنامه سریال تلویزیونی «سفرهای ستاره‌ای»(در ایران: «پیشتازان فضا») را برعهده داشته است.
جالب اینجاست که فیزیکدان مشهور 64ساله‌ای که با نظریات خود درباره زمان، تئوری یگانگی نیروهای بنیادی در فضا – زمان، سیاهچاله‌ها و بازبودن کیهان، انقلابی در فیزیک ایجاد کرده، از سن 22سالگی به علت ابتلا به بیماری عصبی ALS تقریبا در حالت فلج کامل به سر می‌برد و فقط با کمک صندلی متحرک ویژه‌ای که برای او طراحی شده و حسگرهای فروسرخ که روی عینک او نصب شده و با حرکت عدسی چشم او کار می‌کند و حرکات ریز چانه‌اش، قادر است صحبت کند، نطق‌هایش را تنظیم کند، کارهای تحقیقاتی انجام دهد، به شبکه اینترنت وصل شود و حتی درهای خانه و دفتر کارش را باز و بسته کند.
استفن هاوکینگ در تاریخ 18ژانویه1942 در لندن به دنیا آمد. پدرش زیست‌شناس بود و به محض تولد او همراه با همسر و دو دختر و دو پسرش، لندن زیر بمباران آلمانی‌ها را به مقصد آکسفورد ترک کرد. 8سال بعد، آنها به سنت آلبانز در هرتفوردشایر رفتند و استفن در آنجا به مدرسه رفت. به نظر نمی‌رسید که دانش‌آموزی استثنایی باشد.
ابتدا به زیست‌شناسی و پزشکی علاقه‌مند بود اما بعد به کالج دانشگاه آکسفورد رفت و در آنجا به تحصیل ریاضیات پرداخت. یک سال بعد، رشته‌اش را به فیزیک تغییر داد و سرانجام دکترای خودش را در رشته اخترشناسی نظری و کیهان‌شناسی از دانشگاه کمبریج گرفت.
بیماری ALS (آمیوتروفیک لترال اسکلروسیس) از سن 21سالگی استفن هاوکینگ را مبتلا کرد. روزی در کمبریج ناگهان تعادلش را از دست داد، از پلکانی به پایین افتاد و ضربه شدیدی به سرش خورد. اندکی بعد از نخستین ازدواجش، پزشک به او گفت که بیش از دو یا سه سال زنده نمی‌ماند اما او از آن زمان، بیش از 40سال است که به زندگی خود ادامه داده و بیشتر از هر فرد دیگری که به این بیماری دچار شده، دوام آورده است.
ابتدا دست‌های او از کار افتاد، سپس پاها و بعد صدایش را از دست داد و در حال حاضر تقریبا به‌کلی فلج است. با این حال، به‌شدت فعال است و بقای خود را تا اندازه زیادی مدیون محبت همسرش - جین وایلد - می‌داند و ازدواج با او در سن 23سالگی را نقطه عطف بزرگ زندگی‌اش به شمار می‌آورد.
